به  خودی  که شاید تنها باشد !

دلم می خواست بنویسم . دلم آنقدر گرفته که حتی اگر با خدا هم سخن بگوید ارام نمی گیرد .
دلم انقدر تنگ است که نمی توانم باورش کنم .
دلم می شود از این جا بروم . به جایی دور که هیچ بشری ان را ندیده . در تنهایی و سکوت می خواهم به تنها چیزی که فکر کنم خودم باشم و اطرافم و نه بیشتر ....
ولی افسوس که این خواسته ام بسیار بزرگ است . حتی بزرگتر از رویای با تو بودن ...
می خواهم همین جا در این شهر بی احساس . در همین حصار تنگ . تا ابد بگریم شاید دلم کمی آرام گیرد ...
از کابل بدم می اید . می خواهم بروم ... مردم برایم بی اهمیت هستند . اصلا زندگی برایم بی ارزش است . نمی توان درک کنم که چرا مردم به این سو و ان سو می روند . می خندند . می گریند .
درک کردن برایم مشکل شده . به اندازه سفر کردن به نا کجا اباد ....